Kankerspook

Na lang wikken en wegen heb ik besloten langs de huisarts te gaan met wat vage rugklachten. Ik vind het heel lastig om actie te nemen op 'vage klachten', omdat ik mijn lijst met gedachtes, redenen, excuses om niet aan de bel te hoeven trekken en dus langs een arts te hoeven gaan in een flits voorbij schieten. Gedachtes komen en gaan soms zo snel dat je je daar niet eens echt bewust van bent. In gedachte ben ik ook al boos op de huisarts en oncoloog geweest dat ze me niet serieus zouden nemen als ik langs zou komen (hier is geen reden voor, gewoon zelf bedacht). Dat was ook een van de redenen om niet te willen gaan. De huisarts hoort mijn verhaal aan, kijkt me kort na en stuurt me door naar de oncoloog, dat leek haar de aangewezen plek voor mij om mijn verhaal nogmaals te doen. Ik kon haar geen ongelijk geven, ik vond het eigenlijk ook wel logisch. Ik dacht: waarom heb ik dat niet eerder gedaan? Omdat ik dat een te grote stap vond natuurlijk. En ze is vastbesloten een bel afspraak in haar agenda in te plannen om te horen wat de uitslag is. Met andere woorden: of ik niet stiekem afhaak in de tussentijd. Ik moet bekennen ik heb er nog even over getwijfeld... maar ja ik ga, want ik heb een doel voor mezelf gezet en dat was die onzekerheid (lotgenoten noemen dit ook wel het kankerspook) uit mijn hoofd halen!

Ik ga aan de andere kant van het bureau van de oncoloog zitten en vertel een beetje met horten en stoten waarom ik gekomen ben. Ik had me thuis geprobeerd goed voor te bereiden en elke keer als ik het verhaal voor mezelf herhaalde begon en eindigde het weer anders. Nou ja, ik wist ongeveer wat ik ging vertellen en ik zag wel hoe het daar eruit zou komen. Van de oncoloog hoor ik nogmaals de reden waarom ik bij haar terecht ben gekomen: "de huisarts wist dat ze je toch niet gerust kon stellen (wat vervelend om de waarheid te horen). Na alles wat je mee hebt gemaakt wil je maar een ding: zeker weten of het wel of geen uitzaaiingen zijn. Je krijgt een botscan, dat is wat je wil. En daar heb je recht op." Ze ging verder: "als je bang bent dan ga je je hart luchten, soms op de verkeerde plek en krijg je dingen te horen waar je niks mee kan (ik had iets gehoord en dit ook op tafel gelegd). Die dingen moet je proberen van je af te zetten. En angst zet zich vast in je systeem. Nogmaals ik ga een aanvraag doen voor een botscan." In een flits spookten er weer allerlei gedachtes door mijn hoofd: oh dat is wel een heel resoluut antwoord, eigenlijk helemaal niet verwacht. Wel gehoopt? Wat gek dat ze mij verteld dat ik bang ben? Ik heb mezelf volgens mij inmiddels al overtuigt dat er niks ernstigs aan de hand is. Wat goed van haar om mij dit duidelijk te maken! Ze doet er gelukkig wat mee! Mijn reactie naar haar toe was als volgt: op een of andere manier reageerde ik verrast. En dát verraste me op zich ook weer (ik had geen scan verwacht; die had ik twee jaar geleden ook gehad en die was goed). Ik probeerde me er een beetje uit te praten, dat ik me niet wil aanstellen, ik vind het lastig dat het een vage klacht is want soms heb ik er wel last van en soms niet, maar het is er al zo lang en er komen soms wat tintelingen in mijn rug sinds kort en dat vind ik niet oké. En ineens komt in mijn gedachte helder naar voren wat de oncoloog me probeerde te vertellen tussen al mijn spookgedachtes door en hoor ik mezelf ineens zeggen 'inderdaad u heeft gelijk! Het is inderdaad ook angst! Ik probeer het niet te hebben, dus ik maak mezelf wijs dat ik niet bang ben maar ik denk dat u gewoon gelijk heeft'. Ze zei: we kunnen er kort en lang over praten, jij wil een scan en het gaat maar om een ding: of we kunnen uitsluiten of het uitzaaiingen zijn en als de scan goed is kijken we wel weer verder.

Als ik in de auto terug naar huis rij speelt dit hele verhaal zich weer af door mijn hoofd. Het is zo'n beladen onderwerp dat ik het liever voor mezelf hou. Ik kan, als me iets diep raakt (angst), er haast niet over praten. De emoties zitten dan zo hoog dat het me blokkeert en me letterlijk de adem ontneemt om hierover te praten. En dus vertelde ik het pas tegen mijn man dat ik een afspraak in het ziekenhuis had toen ik er niet meer omheen kon, want ik had namelijk de auto nodig hahaha! Pfff ik ben blij dat ik dit stapje genomen heb. En ik denk nog steeds met goede afloop, maar er moet even aandacht aan geschonken worden om weer verder te kunnen. En ja, dan komt weer die hele film voorbij met de situatie, de geur, de plekken waar ik zo vaak gelopen, gezeten en gelegen heb in slechte tijden, maar dat is nou even niet anders. Het is niet leuk maar ik ben nu wel in goede conditie! Die positieve gedachte ga ik vasthouden.

Vond je dit leuk om te lezen en wil je me blijven volgen? Like dan mijn Facebook pagina, daar houd ik je op de hoogte als ik wat nieuws plaats