Uitslag van een botscan

Vandaag krijg ik de uitslag van een botscan. Wat spookt er allemaal door mijn hoofd?

Apart, het is een gewone donderdag zoals alle anderen en toch ook weer niet. Vandaag krijg ik de uitslag van de botscan, een mooi nieuw apparaat dat ook 3D scant (het moet niet gekker worden ;) ) en dat is toch wel heel wat. De vraag is zijn er wel of geen uitzaaiingen? Het voelt toch een beetje als 'erop of eronder'. Ik schrijf  'een beetje' om het te verzachten voor mezelf. Daar heb ik behoeft aan, want wat moet je nou denken in zo'n situatie? Zo'n absurde situatie dat het leven om je heen gewoon verder gaat en het voor mij nu even stil staat. Ik probeer sinds de scan twee dagen terug niks bijzonders en niks ernstigs hierover te denken en tegelijkertijd maal ik er als een gek op los natuurlijk hahaha. Daarom is schrijven zo heerlijk! Ik gooi het eruit en op papier kan ik toch eerlijker en op een afstandje naar mijn gedachten kijken. Ik probeer het vooral niet erger te maken dan het is. Ik ga uit van een goede afloop, ik slik niet voor niks medicijnen die eventuele uitzaaiingen zouden onderdrukken, al is er geen garantie. 

's Ochtends hou ik het hoofd nog koel, 's middags naarmate de tijd dichterbij de de uitslag komt stijgt toch de spanning alsmede de kleur in mijn gezicht. Ik begin me ook opeens af te vragen waarom ik in godsnaam alleen naar het ziekenhuis ga? Omdat ik ervan uit ga dat het een goede uitslag zal zijn. Maar kanker is vaag, omdat je het niet voelt (tenzij het een groot gezwel is en het tegen een zenuw of iets anders aan drukt of je het aan de buitenkant van je lichaam kunt zien zoals een bobbel of ingevallen huid). Mocht de uitslag niet zijn wat gehoopt dan gaat mijn man vanaf dat moment wel weer mee, want dan heb ik support wel nodig. Mijn denkapparaat sputtert al regelmatig tegen maar als het barre tijden zijn dan hapert het extra is de ervaring. Vandaag handel ik het in ieder geval wel alleen af, ik vind het wel lekker relaxed om alleen op pad zijn (nou ja.. relaxed? Klink een beetje tegenstrijdig in dit geval). Het levenspad is uiteindelijk ook een pad dat je deels alleen moet bewandelen. 

Gelukkig had ik de hele ochtend genoeg te doen. Ik ben ook langs de schoonheidsspecialist geweest, want die afspraak stond sowieso al gepland vandaag. Gelukkig hoefde ik die niet af te zeggen, dit is plezier! Lekker tutten. Als ik aan het eind van mijn behandeling een dure crème koop dan schiet wel door mijn hoofd: 'ja maar wat áls?' Ik moet heel snel denken en beslissen of ik haar zal zeggen wat door mijn hoofd spookt. Ja ik doe het, ik gooi het maar gewoon op tafel zoals het is. Dus ik vertel dat ik vandaag de uitslag van een scan krijg en mocht die slecht aflopen dan wil ik deze crème misschien terug brengen. Dan staat mijn hoofd niet naar iets nieuws uitproberen, want dan is even de lol er vanaf om mooi te willen zijn.

Afgelopen dinsdag toen de botscan gemaakt werd ging mijn dochter mee en gingen we daarna even gezellig shoppen in Gouda. Ik kocht nieuwe kleding en toen ging dezelfde gedachte door mijn hoofd: 'wat als?.... ja dan ben ik niet meer zo blij met mijn nieuwe aankoop als nu. Dan moet ik misschien wel weer kaal worden en dan staat toch niks leuk'. Dit is natuurlijk niet helemaal waar, want ik wil me altijd mooi maken en voelen, gewoon ALTIJD! Die ervaring heb ik, leuk mutsje op mijn hoofd en extra mijn best doen met make-up om er leuk uit te zien. Maar toch is het niet zo leuk dan als je leven gewoon door gaat in goede gezondheid. Je gaat ineens andere keuzes maken als het mis is, dat is gewoon zo.

Nou.. het komt goed, en zo niet dan toch! Dit is een van mijn lievelings quotes! Wish me luck!!

De specialist zit op twee verschillende locaties en vandaag moet ik naar de andere kant van het ziekenhuis. Ik loop de afdeling op en ben verrast dat de afdeling waar ik kom vernieuwd is. Vier jaar geleden moest ik hier zijn voor de chemo's. Dit is een nieuwe kans, een nieuwe start, want als ik vanaf nu op deze afdeling moet zijn dan zijn deze herinneringen gekoppeld aan een goede gezondheid en een nieuwe omgeving in plaats van 'de plek waar ik ooit chemo had'. Tijden en gebouwen veranderen..... en snel.

Ik kom de oncoloog op de gang tegen en ik mag even voor piepen bij een ander patiënt, want 'ze is snel klaar met mij'. Al snel wordt mij duidelijk dat ik goed nieuws krijg. Wat een opluchting! Het gaat goed, nog steeds.. dit te weten met in mijn achterhoofd dat tussen de 5 en 10 jaar de kans het grootst is dat het terug kan komen volgens de (betrouwbare) statistieken. Natuurlijk zijn het 'maar statistieken' maar ook de harde realiteit uit allerlei onderzoeken. Deze gedachte verdring ik maar snel om er niet mee bezig te zijn en de toekomst vooral positief tegemoet te gaan! Want niks is te voorspellen en elk mens is uniek. Joepie goed nieuws!! Vol goede moed ga ik op naar de 100 jaar!..... en met verwijzing door naar de volgende specialist, want ik kwam hier natuurlijk niet voor niks.

Vond je dit leuk om te lezen en wil je me blijven volgen? Like dan mijn Facebook pagina, daar houd ik je op de hoogte als ik wat nieuws plaats

Ik lig in het scan apparaat en voel me bekeken van top tot teen