Hoe verdrietig het ook is iemand langzaam weg te zien glippen uit je leven dat is wel wat ook bij het leven hoort. We kunnen het wel niet willen (accepteren) en er tegen vechten maar dat geeft ons alleen maar een rotgevoel. En de persoon die ziek is wordt er ook niet beter van. Dus genieten we beter van de mooie momenten die we samen nog wel hebben!
Mijn vader had dementie en naar aanleiding van een prachtig moment samen schreef ik onderstaand gedicht.
Verbinding
♥
Je bent ver weg
Ver van deze wereld
Je begrijpt er niks meer van
De betekenis van woorden
gaan volstrekt langs je heen
En je weet niet meer waarje bent
Gelukkig dat je mij nog wel herkent
❤
En dan plotseling ben je er
heel even
Weer aanwezig
in ons leven
En hebben we contact
Voelen we de liefde
die er altijd is geweest
En nu even niet verdrongen wordt
door je verwarde geest
Ik besef maar al te goed
dit is een bijzonder momentje
Want heel even
kunnen we onze gevoelens
met elkaar delen
En kunnen we uitspreken
wat jou dementie met ons doet
Het is niet anders
het is goed
We willen elkaar nog zoveel vertellen
Maar dat is eigenlijk niet van belang
Want wat we voor elkaar voelen
dat weten we allang
Ik vind het fijn dat we dit
kunnen bespreken met elkaar
Al doet het je ook beseffen
je voelt je vaak zo naar
De tranen biggelen over je wangen
Dementie maakt je verward
Het voelt in je hoofd zo raar
Oud worden vind je vreselijk
Voor de buitenwereld hou je je groot
Maar als je spreekt vanuit je hart
Dan wil je nu het allerliefste dood
❤
En dan ben je ineens weer vertrokken
Ver weg van deze wereld
en ver weg van mij
En tóch ben je tegelijkertijd
ook nog zo dichtbij
Voor altijd in mijn hart
Je begrijpt er niks meer van
je voelt je heel verward
De betekenis van woorden
gaan volstrekt langs je heen
Je weet niet meer waar je bent
En ik vind het zo fijn
dat je mij nog steeds herkent
Allerliefste pappa
Een verkeerde denkhouding is moeilijker te veranderen dan een verkeerde lichaamshouding
Reactie schrijven