Na een dag druk in de weer geweest te zijn is het even tijd voor een half uurtje mediteren. Even niets, even rust en echt het werkt verfrissend en verkwikkend (ik kan het je aanraden).
Op de golven van een zwoele mannenstem verdwijn ik al snel in de stilte naar de bodem van de oceaan. Altijd als ik daar ben zie ik een grote schildpad langs zwemmen en prachtig koraal heen en weer deinen in de stroming van het water. Heel vreemd, opeens was daar ook geblaf.... wie anders dan mijn eigen honden. Die zwommen niet in de oceaan maar zaten in onze achtertuin. Er was iets spectaculairs buiten, denk aan de buur kat, want ze gingen als een malle tekeer! Ze haten katten, behalve de onze. De zwoele stem vroeg me om me bewust te worden van mijn gedachten en vroeg waar ik aan dacht. Je mag drie keer raden.... 'En laat alle gedachten maar gewoon voorbij gaan, je hoeft er niks mee'. Ik doe mijn best maar de honden houden niet op met blaffen. Ik lag inmiddels aan de buurman de denken, want ook hij stoorde zich inmiddels misschien wel aan onze blaffers. En ondertussen hoorde ik de zwoele stem zeggen 'Gedachten komen en gaan, jij zit heel ontspannen'. Hmmmmm.. ik geloof van niet. Ik hoefde mijn gedachten gelukkig niet te veranderen, alleen gewaar te worden.
'Gedachten komen en gaan (en komen en komen en komen en komen) meditatie kan voelen alsof je in het oog van de orkaan staat, in jou gebeurt van alles, om jou heen gebeurt van alles, gedachten, herinneringen, emoties, beelden, stemmen.... maar jij staat in het middelpunt, in het rustpunt in jezelf. Je neemt het alleen maar waar, je hoeft niet in te grijpen. En glimlachen helpt'... Sorry mooie stem, nu moet ik echt de hond tot bedaren gaan brengen, niks glimlach! Dus stopte ik de meditatie en holde naar beneden. In plaats van dat ik zen was deed ik geïrriteerd de tuindeur open en lokte de hond naar binnen met een brokje, die hij voor straf niet kreeg. Daarna moest ik nog even langs de droogtrommel....
Affijn, na pakweg tien minuten belanddde ik weer in bed, althans bijna. Tot mijn schrik zag ik dat ik het halve grasveld meegenomen had mijn bed in, dat ik kort voor de meditatie had staan maaien en zonder dat ik het wist aan mijn broek was blijven plakken. Ik had net mijn bed verschoont.... welja, ook dat nog. Nog meer reden om snel terug te keren naar de bodem van de stille oceaan. En daar nog héél lang op de bodem te blijven liggen.... wegzakkend in mijn bekkenbodem, zakkend in de aarde (zonder te vedrinken uiteraard). En waar alleen de schildpad me gezelschap mocht houden, want hij is mijn grote zwijgende zeevriend. Maar alle gekheid op een stokje, na deze meditatie was ik een stuk zenner dan voorheen.