Vinootje rood
vinootje wit
ik dronk wat teveel
omdat het zo lekker zit
naakt
eh smaakt
op maat gemaakt
burb oeps non de ju
wat zag ik nu?
bedoel zeg ik nu
vinootje rood
legt gedachten bloot
uitvergroot
maakt koontjes rood
verlangentjes groot
neemt nog een slak
ik bedoel slok
met glas in de stand
bedoelde mijn hand
lampje uit
op naar dromenland
waar alles is picobello
smakend naar meer
mijn voorkeur heeft Limoncello
Drambui mag het ook zijn
goedenacht
proost en slaap zacht
ik voel me fijn
in wolken groot en klein
ga dromen dat de ober vraagt
mevrouw wat mag het zijn?
wilt u van deze knappert een wijn
vinootje rood of vinootje wit?
terwijl ik blijf hangen aan de tap
uhm zit aan de bar
lichtelijk in de war
en overdenk
het leven is een geschenk
wat hebben we het fijn
neemt het niet al te serieus
nip van de mousserende wijn
met sprankeltjes gein
de kater komt later
en als ik Garfield tegenkom
stuur ik hem gewoon een blokje om
Dat niks toeval is wordt wel weer duidelijk. We liepen in een meubelzaak waar dit soort glazen op bankstellen lagen, want met de geïmpregneerde bekleding kan je zelfs de gemorste rode wijn nog eruit krijgen. Die glazen trokken mijn aandacht en ik wist niet waarom. Twee dagen later schreef ik dit malle gedicht na 2 glazen wijn gedronken te hebben. Eenmaal nuchter en toen ik dit gedicht uitwerkte dacht ik terug aan die glazen op de bankstellen en begreep ik dat dit gedicht gewoon al in de lucht hing maar dat ik alleen nog op zoek moest naar de echte rode wijn!