Te diep in het glaasje kijken

Vinootje rood 

vinootje wit

ik dronk wat teveel

omdat het zo lekker zit

naakt

eh smaakt

op maat gemaakt

burb oeps non de ju

wat zag ik nu?

bedoel zeg ik nu

vinootje rood

legt gedachten bloot

uitvergroot

maakt koontjes rood

verlangentjes groot

neemt nog een slak

ik bedoel slok

met glas in de stand

bedoelde mijn hand

lampje uit

op naar dromenland

waar alles is picobello

smakend naar meer

mijn voorkeur heeft Limoncello

Drambui mag het ook zijn

goedenacht

proost en slaap zacht

ik voel me fijn

in wolken groot en klein

ga dromen dat de ober vraagt

mevrouw wat mag het zijn?

wilt u van deze knappert een wijn

vinootje rood of vinootje wit?

terwijl ik blijf hangen aan de tap

uhm zit aan de bar 

lichtelijk in de war

en overdenk

het leven is een geschenk

wat hebben we het fijn

neemt het niet al te serieus

nip van de mousserende wijn

met sprankeltjes gein

de kater komt later

en als ik Garfield tegenkom

 stuur ik hem gewoon een blokje om

Dat niks toeval is wordt wel weer duidelijk. We liepen in een meubelzaak waar dit soort glazen op bankstellen lagen, want met de geïmpregneerde bekleding kan je zelfs de gemorste rode wijn nog eruit krijgen. Die glazen trokken mijn aandacht en ik wist niet waarom. Twee dagen later schreef ik dit malle gedicht na 2 glazen wijn gedronken te hebben. Eenmaal nuchter en toen ik dit gedicht uitwerkte dacht ik terug aan die glazen op de bankstellen en begreep ik dat dit gedicht gewoon al in de lucht hing maar dat ik alleen nog op zoek moest naar de echte rode wijn!