De dood, TV programma's over dit onderwerp, vrijwilligers die prachtig werk doen.. het boeit me.
Van jongs af aan interesseer ik me voor de dood. Mijn jongste herinnering hieraan is rond zevenjarige leeftijd toen mijn opa overleed. Hij lag opgebaard en ik kon niet weg bij zijn kist, ik bekeek tot in detail hoe hij daar lag, de blauwe plekken op zijn hoofd van het liggen, hoe zijn huid eruit zag. Ik lees er ook graag over. En tegenwoordig komen er steeds meer tv programma's over het onderwerp de dood. Afgelopen week keek ik het TV programma 'Liefde voor later' dat ging over ernstig zieke mensen die in hun laatste levensfase zijn en gaan sterven. Ik wil weten hoe gaan zij en hun gezin daarmee om, hoe ziet een bijna doodgaand mens eruit? Interessant dat dit soort programma's er nu ook zijn.
Gisterenavond keek ik het programma 'Eenzame mensen' dat ging over alleenstaande eenzame zieke
mensen in hun laatste levensfase. Het ging ook over de vrijwilligers die deze mensen helpen en gezelschap houden (Stichting Nabij). Wat een kanjers van vrijwilligers! Toen ze met een handvol
mensen op een crematie van een eenzame man aan zijn kist stonden werd het eerste stukje uit het hieronder geschreven gedicht voorgelezen. Wow die kwam direct bij me binnen! Ik kon niet wachten ik
moest het direct googelen, dit gedicht ga ik bewaren. Waarom weet ik niet. Dit doet me denken aan foto's die ik maak van blaadjes, beestjes, de lucht, een takje, een steen. Soms voel ik me een
malloot en vraag ik me af wat ik aan het doen ben.... Later vind ik er meestal een plekje voor en valt het puzzelstukje op zijn plek. Foto's geef ik eigenlijk nooit namen, maar deze foto had er
'toevallig' wel een (hoe is het mogelijk!), ik had hem 'Een mooi einde' genoemd en nu weet ik waarom!
DE BRUG
"Breng jij mij weg tot aan de brug?
Ik ben zo bang om daar alleen te staan.
Als we daar zijn, ga niet direct terug,
maar wacht..., tot dat ik over ga
en zwaai me na...
Dan voel ik mij heel veilig en vertrouwd."
"Breng jij mij weg tot aan de brug?
Ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt mij zo ver,
je kunt de oever hier niet zien,
zo ver het oog reikt zie ik mist.
Ik twijfel aan het verder gaan."
Je angst voor de dood
is als je angst voor het leven.
Het nieuwe lijkt te groot
om het oude op te geven.
In de diepte van je verlangen
ligt de kennis van het nieuwe leven
zoals een vlinder al weet van vliegen
in z'n donkere cocon.
"Breng jij mij weg tot aan de brug?
en ga dan niet te vlug terug.
Zwaai jij mij na als ik erover ga?
Een heel klein duwtje in m'n rug
is alles wat ik nog verlang van jou.
Dank voor je liefde en je trouw.
Ik ga nu gauw
want het begin is reeds in zicht,
ik voel de warmte van een licht..."
TOINE LACET