Wat betekent vriendschap tijdens en na ziekte?

Als je een ernstige ziekte (gehad) hebt dan hoor je mensen vaak zeggen 'nu weet ik wie mijn echte vrienden zijn'. Ik heb hier vaak over lopen nadenken. Wat is 'echt' en hoe 'echt' is 'echt'? Ik geloof er niet echt in, want 'echte vrienden' suggereert voor mij de 'perfecte vrienden' alsof de 'andere vrienden/kennissen' minder betekenen. Ik ben veel verhuisd in mijn leven en daardoor heb ik veel vriendschappen opgebouwd en weer achter me gelaten. Dit waren tijdelijke vriendschappen. 

Zo heb ik goede vrienden die ik al bijna mijn hele leven ken en familieleden die niet langs kwamen toen ik borstkanker had (wel kaartjes stuurden/appten/belden), zijn dat dan geen echte vriendschappen? Ze leefden vast net zoveel mee als mensen die ik wel zag, alleen van een afstandje. Trouwens, daarnaast vond ik het ook niet praktisch als 'iedereen' langs zou willen komen, ik had nergens energie voor. Sterker nog ik wilde zo min mogelijk bezoek in het heetst van de strijd. 

• Er waren mensen die 'uit het niets' graag iets voor me wilden doen toen ik borstkanker had. Er zijn mensen bij me langs geweest waar ik niet mee op trok en die zich toch voor mij ingespannen hebben.Mensen die alleen op dat moment iets voor me deden tot aan elke dag sinaasappels persen toe (schattig he?) en daarna weer uit mijn leven verdwenen. 
• Er is ook een familielid langs geweest die pas kwam toen ik bijna het hoekje om ging. Die blijkbaar ineens schrok en dacht 'als ik haar nog wil zien moet ik nu gaan'.
• Er waren mensen die maanden later kwamen omdat ze het toen pas aandurfden.
• Er zijn mensen geweest die alleen een kaartje of bloemetje stuurden'.
• Mensen die veel of weinig appten of belden. Mensen met wie ik geen contact meer onderhield en toen ineens belden. 
• Er zijn ook mensen geweest waarmee ik niet of nauwelijks contact had en die me een paar keer verrasten met grote cadeau's per post.
• Ook waren er mensen die niets van zich lieten horen en pas toen ik weer beter was aan me durfden te vragen hoe het met me ging.

Als je dit soort mensen ook hebt gekend en er moeite mee hebt probeer ze dan te vergeven, omdat ZIJ degene zijn die ermee in de knoop zitten/zaten en de stap niet kunnen/konden nemen. Soms willen mensen wel maar kunnen (lees: durven) ze de stap niet te nemen.

• En dan waren er nog mensen die ver van me vandaan staan of ver weg wonen die óók wisten dat ik borstkanker had, waarvan het voor mij een raadsel was hoe zij dit wisten.
• Er waren vriendinnen/familieleden die langs kwamen en contact onderhielden en er voor me waren en hielpen waar nodig.
• En dan zijn er natuurlijk de aller belangrijksten in mijn leven dat is mijn gezin, zij die er 24/7 altijd voor me zijn. Hún vriendschap en liefde zijn voor mij echt 'echt'! 

Alle mensen hebben op hun eigen manier hun steentje bijgedragen, hoe klein ook, met liefde! 

Ik moet hierbij altijd denken aan een bijenvolk. Ieder bijtje voert zijn taak uit, allen zijn verbonden met elkaar en allen helpen mee aan het grotere geheel. Er is geen bijtje minder belangrijk, want ze kunnen niet zonder elkaar. En zo zie ik vriendschappen ook, groot en klein. Een zieke wordt op handen gedragen door de mensen om hen heen, hoe klein ook, al is het in gedachte. Mensen komen en gaan in je leven, dat hoort erbij. Onze behoeftes en alles in de wereld is continu in beweging.

Nu kan ik dit zeggen, maar lange tijd was dat niet zo hoor! Tijdens de ziekte stond ik in de overleefstand en deed ik als vanzelfsprekend wat ik doen moest om te overleven. Later, na alle behandelingen viel ik in een gat. Geen gewoon gat maar heel diep gat. Dat kwam omdat bijna alle aandacht in een keer weg viel. Ook de routine bezoeken aan het ziekenhuis (gelukkig dat wel). Dit vond ik toen een heel bizarre, eigenlijk schokkende ervaring. En ik ging me ook realiseren wat me allemaal overkomen was. Ik begon te beseffen hoe mijn leven aan een zijden draadje gehangen had. Ik ben daarna jaren bezig geweest met dit alles te verwerken (en nog steeds wel maar in veel mindere mate). Dat betekende geestelijk en lichamelijk hard werken om met een zo prettig mogelijk gevoel verder te kunnen gaan met mijn kostbare leven. Mijn vraagstuk  'wat betekenen familie/vrienden/kennissen voor mij' heb ik inmiddels op een rijtje gezet en daar heb ik vrede mee. 

Wat mij nu bezig houdt is wat vind ik belangrijk in mijn leven? Wat doet er nou eigenlijk werkelijk toe? Hoe blijf ik bij mezelf zonder aan verwachtingen van anderen te voldoen? Wie ben ik, wat kan ik, hoe ga/wil ik invulling geven op een waardevolle manier aan mijn leven. Het antwoord is er eigenlijk al, het 'hangt in de lucht' voel ik. Deze energie ga ik misschien nog is omzetten in woorden om het zichtbaar te maken voor mezelf, mij rest alleen afwachten wanneer de tijd daar rijp voor is.