Verwondering

Vannacht schoot ik wakker uit mijn droom met een harde hoest en ik had het me toch spaans benauwd! Ik heb ongeveer een uur rechtop in bed gezeten. Het gekke was dat ik dacht 'verbeeld ik me dit of is het echt?' Het enige dat ik kon doen was rustig blijven en afwachten. Ik herkende deze banauwdheid van jaren geleden, toen had ik tijdelijk slaap-apneu (een pauze van de ademhaling die minstens tien seconden duurt). Ik lag me intussen van alles te bedenken. Is dit Corona? Ga ik zo dood? Het voelde heel naar. Moeten we straks een ambulance bellen? Zie ik mijn kinderen nog? Hoe is dat als je alleen in een ziekenhuisbed ligt en je je je familie niet meer kan zien? Ik kan me zo goed voorstellen hoe dankbaar je dan kan zijn voor de aandacht van het verplegend personeel, iemand die je even het gevoel geeft dat hij of zij er voor je is, gewoon dat. Ik hoorde buiten een eend kwaken en genoot van dat gewone dagelijkse geluid en voelde me zo dankbaar! Ik luister elke dag naar de geluiden buiten en ik hou ook van het gekoer van duiven en gekwaak van kikkers. Als klein kind luisterde ik daar al graag naar. Ik ben me ervan bewust dat het belangrijk is om te genieten van het leven nú met zijn mooie maar ook minder mooie kanten. Het kan van het ene op het andere moment anders lopen dan je voor ogen hebt. Op een gegeven moment moest ik een paar keer flink gapen en verdween geleidelijk de benauwdheid. Eindelijk, ik kon weer plat liggen en heerlijk op mijn buik! En toen viel ik in slaap. Een paar uur later werd ik huilend wakker, want toen had ik een zielige droom. Nou het was me mijn nachtje wel pfff. Ik ben blij dat ik weer gewoon kan ademen, naar buiten kan en met gewoon alles, met het leven! Kijk dit plantje groeien in de aarde dat gescheurd is van de droogte, dat is toch wonderlijk?