Verwondering

Vannacht schoot ik wakker uit mijn droom met een harde hoest en ik had het me toch spaans benauwd! Ik heb ongeveer een uur rechtop in bed gezeten. Het gekke was dat ik dacht 'verbeeld ik me dit of is het echt?' Het enige dat ik kon doen was rustig blijven en afwachten. Ik herkende deze banauwdheid van jaren geleden, toen had ik ook slaap-apneu (een pauze van de ademhaling die minstens tien seconden duurt). Ik weet niet hoe lang ik mijn adem heb liggen inhouden vannacht maar ik denk behoorlijk lang. 

Ik lag me intussen vanalles te bedenken. Of is dit Corona? Ga ik zo dood? Moeten we straks een ambulance bellen? Zie ik mijn kinderen nog? Hoe is dat als je alleen in een ziekenhuisbed ligt en je je je familie niet meer kan zien? Ik kan me zo goed voorstellen hoe dankbaar je dan kan zijn voor de aandacht van het verplegend personeel, iemand die je even het gevoel geeft dat hij of zij er voor je is, gewoon dat. Ik hoorde buiten een eend kwaken en genoot van dat gewone dagelijkse geluid en voelde me dankbaar. Ik luister elke dag naar de geluiden buiten. Ik hou van het gekoer van duiven. Als klein kind luisterde ik daar ook naar herinner ik me. Ik ben me er zo van bewust dat het belangrijk is om te genieten van het leven, nú,  met zijn mooie maar ook minder mooie kanten. Het kan van het ene op het andere moment ophouden. Op een gegeven moment moest ik een paar keer flink gapen en verdween geleidelijk de benauwdheid. Eindelijk, ik kon weer plat liggen en heerlijk op mijn buik! En toen viel ik in slaap. Een paar uur later werd ik huilend wakker, want toen had ik een zielige droom. Nou het was me mijn nachtje wel pfff. Ik ben blij dat ik weer gewoon kan ademen, naar buiten kan en met gewoon alles, met het leven.