Dit vond ik een heel mooi stuk en duidelijk verwoord over onvoorwaardelijke liefde:
Liefde is als een stromende rivier. Het water is er als je er in zwemt en je geniet van elke minuut. Maar als je eruit stapt dan blijft het water gewoon stromen. Jij bent niet nodig voor de rivier. Het is er ook zonder jou. Liefde is per definitie onvoorwaardelijk. Zoals een cirkel altijd rond is en een boom altijd van hout. Haal de onvoorwaardelijkheid weg en je haalt de liefde weg. Wat overblijft is een ruil (voor wat hoort wat). Je hebt geleerd om in die ruil te geloven. Als je vroeger stil zat kreeg je liefde, als je zoet was kreeg je liefde. Je leerde: als ik het goed doe in de ogen van een ander dan krijg ik liefde terug, en dat de voorwaarden een risico zijn. Je bent gaan geloven dat je liefde moet verdienen. Daarom ben je nooit af, het moet altijd beter, perfecter, mooier, groter, zodat er maar van je gehouden wordt. Kan je je voorstellen dat dat (onbewust) stress geeft? Maar wat nou als die liefde nooit van buiten kán komen? Omdat de enige liefde die telt de liefde voor jezelf is. Pas als het niet nodig is dat de ander van je houdt dan ben je echt vrij, vrij om vervolgens eindeloos van van elkaar te houden. (David, radio 1)