Vandaag staat mijn schrijven in het vraag-teken. Het 'teken' lag op straat vlak voor mijn neus en het trok mijn aandacht. Hoeveel vragen stellen we onszelf wel niet de hele dag door dag in dag uit vroeg ik me af.. vraagteken. Ons leven is een en al vraagteken. Hebben we de ene vraag beantwoord dan popt de volgende vraag alweer op. Het is een bodemloze put aan vraagtekens. Ik hoor 'kling kling kling' als er weer een vraagteken in mijn bodemloze put valt. Het doet me denken aan ijzer, van alle bekende metalen wordt deze het meest gebruikt. Het is ijzersterk. In organismen speelt ijzer ook een belangrijke rol, als we ijzertekort hebben krijgen we bloedarmoede. Maar dat terzijde.
Let er maar is op hoeveel vragen jij jezelf al gesteld hebt vandaag en wordt je er bewust van als ze oppoppen. Moeten we wel op alles een antwoord willen krijgen? Kunnen we de dingen niet gewoon laten voor wat het is? Zou het niet lekker rustig zijn in ons hoofd zonder vraagtekens? Wat eten we vanavond? Waar zullen we naartoe op vakantie gaan? Zullen we binnenkort wat afspreken? Had ik het anders moeten aanpakken? Doe ik het wel goed? En als ik het anders zou doen zou dat dan beter zijn geweest? Welke vragen stellen we niet? Wat wordt er niet gezegd? Willen of verlangen we vaak wat anders dan de (saaie) realiteit? Doe ik vandaag mijn rode of blauwe shirt aan? Is dit een leuk stukje wat ik geschreven heb of slaat het helemaal nergens op? Waarom zou het überhaupt ergens op moeten slaan? En waarvoor dan? Enzovoort.
Ik stuitte op een gewéldig schrijven van Hans van Dam. Ik zal een stukje citeren: