Boodschap van een tor
Ik zat op de WC toen ik een torretje zag lopen. In eerste instantie wilde ik hem doodmaken, omdat ik geen tor in huis wil hebben. Maar een diertje van het leven beroven vond ik ook niet kunnen. Wat geeft mij het recht hem van zijn leven te beroven? Wij mensen zijn gezien vanuit het universum nog kleiner dan deze tor, maar vanaf hier (de aarde) gezien lijken we heel wat en dat is voor piepkleine diertjes in hun wereldjes niet anders. Ik legde een stukje wc papier voor zijn snuffert en was benieuwd of hij erop zou klimmen. Niet lang daarna zat hij er al onder, althans dat dacht ik, maar nee hij was tussen de velletjes in gekropen. Daar was immers ruimte genoeg (wat het blote oog niet waarnam). Onverstoord bleef hij zitten dus kon ik hem rustig buiten zetten, waar hij direct de benen nam om vervolgens tussen de spleten van de stoeptegels in te verdwijnen.
Oepsie, ik wordt in de natuur regelmatig geconfronteerd met thema's die mij bezig houden op dat moment, tot vervelens toe hahaha (en waar ik dan wel weer over kan schrijven wat ik graag doe; 'elk nadeel heb se voordeel' zei Johan Cruijff). Verdwijn jij ook weleens geestelijk (in ruimte die het blote oog niet waarneemt) of fysiek, bewust of onbewust in situaties voor mensen als iets niet prettig voor je voelt? Voelt dat lekker veilig? En als je iets niet ziet, is het dan wel echt weg? Wanneer verstop jij je? We hebben allemaal een sterk verlangen om gezien en gehoord te worden door de mensen om ons heen, om betekenis te hebben in het grotere geheel. Zie eerst jezelf (terug) te vinden door alleen maar even stil te staan bij wat er met jou(w torretje😉) gebeurde en je krijgt antwoord, soms direct en soms pas later.
